Archiwum wpisów z LinuxDlaFirm.pl oraz LinuxPraca.pl.

Przykłady instalacji kilku systemów Linux

niedziela, 1 styczeń 2006
Spis treści artykułu
Przykłady instalacji kilku systemów Linux
Porównanie instalacji
Mandrake Linux 10.0
Fedora Core 2
SUSE Linux 9.0
Prostota instalacji

Instalacja współczesnego Linuksa nie jest skomplikowana. Pozwolę sobie nawet na stwierdzenie, że jest łatwiejsza niż instalacja systemów Windows. Całość sprowadza się bowiem do rozruchu komputera z instalacyjnej płyty CD i kilkukrotnego kliknięcia przycisku popędzającego instalator. No, może nie jest to aż tak proste, ale doprawdy niewiele trudniejsze - Linux sam wykryje i skonfiguruje większość urządzeń zainstalowanych w komputerze.
Poniższy fragment pochodzi z książki: "Jak to się robi w Linuksie" , Marcel Gagné, Wydawnictwo HELION SA,
Data wydania: 12/2005
więcej informacji o książce

Rodział 3. Instalacja

Dla potrzeb niniejszej książki będę wykorzystywał głównie środowisko KDE 3.4 (bardzo zresztą podobne do KDE 3.2). Z perspektywy instalacji oznacza to, że powinieneś zaopatrzyć się we w miarę nowoczesną dystrybucję - zapomnij o kilkuletnich dyskach instalacyjnych walających się po szufladach. Najlepiej postarać się o jak najaktualniejszą wersję wybranej dystrybucji - jest mniej istotne czy będzie to Fedora, SUSE, czy Mandrake.

Instalacja współczesnego Linuksa nie jest skomplikowana. Pozwolę sobie nawet na stwierdzenie, że jest łatwiejsza niż instalacja systemów Windows. Całość sprowadza się bowiem do rozruchu komputera z instalacyjnej płyty CD i kilkukrotnego kliknięcia przycisku popędzającego instalator. No, może nie jest to aż tak proste, ale doprawdy niewiele trudniejsze - Linux sam wykryje i skonfiguruje większość urządzeń zainstalowanych w komputerze.

Przygotowanie do instalacji

Jeśli na Twoim komputerze zainstalowany jest już system Windows i zdążyłeś zgromadzić w nim swoje dane (dokumenty, arkusze kalkulacyjne, pliki muzyczne itp.), które chciałbyś zachować, to najlepszy moment na ich zarchiwizowanie - na przykład nagranie na płytach CD. Wykonanie kopii zapasowej zalecałbym nawet wówczas, kiedy instalacja nowego systemu nie zamaże poprzedniego (tzn. w konfiguracji dwusystemowej) - kiedy w planach są operacje na „żywym twardym dysku”, jak partycjonowanie niezbędne przy instalacji nowego systemu, kopii zapasowych nigdy dość. Można też skorzystać z roboty wykonanej przy poprzedniej instalacji systemu Windows i sporządzić listę sprzętu zainstalowanego w komputerze - zwłaszcza typy i modele kart sieciowych, kart graficznych itd. W tym celu należałoby zajrzeć do menedżera sprzętu (Start, Panel Sterowania, ikona System). Najprawdopodobniej tak sporządzone notatki okażą się zbędne, ale ostrożności nigdy za wiele.

Przeciętnie instalacja systemu Linux zajmuje od 30 do 60 minut, choć na naprawdę szybkich komputerach można ją skrócić nawet do pięciu minut. Tylko tyle, a w zamian dostajemy w pełni wyposażony i gotowy do pracy (również w sieci) system, którego nie trzeba będzie przeładowywać po każdej instalacji nowego sterownika. Trudno o coś lepszego i łatwiejszego.

Mimo to polecałbym jednak dokończenie lektury niniejszego rozdziału jeszcze przed przystąpieniem do właściwej instalacji - no chyba, że ktoś nie może się już doczekać.

Słów kilka o sprzęcie

Zanim przejdziemy dalej, zatrzymamy się na chwilę przy sprzęcie. Smutna prawda jest taka, że nie każde urządzenie będzie działać pod kontrolą systemu Linux. Nie należy jednak rozumieć tego jako dowodu słabości systemu w tej dziedzinie. Linux nie jest w końcu jedynym systemem, w którym nie da się zainstalować jakiegoś urządzenia. A jeśli wziąć pod uwagę liczbę obsługiwanych platform i ogólną ilość obsługiwanego bezproblemowo sprzętu, to ciężko będzie o godnego rywala dla Linuksa. System ten działa bowiem nie tylko na komputerach PC (platformie intelowskiej), ale obsługuje również architektury Alpha, architektury RISC i Macintosh. Linux nadaje się do instalacji na komputerach całej linii IBM, od prostych pecetów po wielkie systemy typu mainframe, jak na przykład S/390. Do tego należy doliczyć architektury MIPS, SPARC i StrongARM. No i jeszcze urządzenia wbudowane działające pod kontrolą systemu Linux: wszelkiej maści odtwarzacze MP3, telefony komórkowe, PDA, a nawet zegarki. To doprawdy imponująca lista obsługiwanego sprzętu!

Z perspektywy peceta jest wielce nieprawdopodobne, że nie uda się na nim zainstalować i pomyślnie uruchomić systemu Linux. Jeśli coś będzie nieobsługiwane, to będą to urządzenia przeznaczone wyłącznie do pracy w systemie Windows; można się tego spodziewać po niektórych skanerach, modemach i drukarkach. Dostępność linuksowych sterowników dla konkretnego modelu takiego sprzętu należy sprawdzić na stronach WWW jego producenta. W poszukiwaniu listy obsługiwanego pod Linuksem sprzętu warto też zajrzeć do Hardware HOWTO. Najnowszą wersję tego dokumentu, którego pełna nazwa to Linux Hardware Compatibility HOWTO, można znaleźć pod adresem http://www.tldp.org/HOWTO/Hardware-HOWTO .

W miarę wzrostu popularności systemu Linux producenci sprzętu poświęcają mu coraz więcej uwagi, chcąc już u zarania nowego rynku zdobyć na nim przyczółek. Nieraz zdarzyło mi się instalować gdzieś sprzęt (najczęściej karty sieciowe), do którego system nie zawierał sterowników. Po odwiedzinach na stronie WWW producenta karty okazywało się niejednokrotnie, że sterowniki są już gotowe i czekają na pobranie. Przy tak niesamowitym rozwoju Linuksa kwestie niedostępności niektórych sterowników odejdą wkrótce w zapomnienie.

Jeszcze o konfiguracji dwusystemowej

W poprzednim rozdziale wspominałem o możliwości zainstalowania systemu Linux jako drugiego systemu operacyjnego i selektywnym rozruchu jednego z zainstalowanych systemów. Załóżmy na razie, że mimo nowego systemu chcemy zachować możliwość okazjonalnego uruchamiania Windows. Niekiedy dobrze robi świadomość, że w razie czego jest do czego wrócić, na przykład w celu wykonania czynności specyficznych dla poprzedniego systemu operacyjnego. Tu konfiguracja dwusystemowa i rozruch selektywny będą jak znalazł. Trzeba jednak pamiętać, że taka konfiguracja wymaga nieco większego zachodu przy instalacji.

W takim układzie można wyznaczyć do instalacji systemu Linux całkowicie odrębny dysk twardy. To najlepszy wariant, ale większość użytkowników komputerów posiada jedynie jeden dysk z już zainstalowanym systemem Windows. Jeśli to dysk o dużej pojemności, to najprawdopodobniej zostały na nim wyodrębnione dwie partycje: C: oraz D:. Trzeba by usunąć partycję D: i zwolnione w ten sposób miejsce przeznaczyć dla Linuksa. Oczywiście wszystkie dane przechowywane na partycji D: trzeba wcześniej koniecznie przenieść na dysk C:.

Niestety, często Windows zajmuje jedyną partycję dysku. Można wtedy spróbować „przyciąć” nieco tę partycję, odzyskując z niej miejsce, na którym będzie można zainstalować Linuksa. Wymaga to uprzedniej defragmentacji partycji w systemie Windows, polegającej na przeniesieniu wszystkich danych w pobliże początku partycji. Defragmentację uruchamia się, klikając przycisk Start, a potem wybierając pozycje Programy, Akcesoria, Narzędzia Systemowe i Defragmentacja Dysku.

Po zakończeniu defragmentacji trzeba zmienić rozmiar partycji. Można to zrobić na dwa sposoby. W nowszych dystrybucjach (np. Mandrake i SUSE) instalator wyposażony jest w mechanizm automatycznego wykrywania partycji systemu Windows z opcją ich „przycinania”. Można też skorzystać z DOS-owego programu o nazwie FIPS, znajdującego się na płycie instalacyjnej dystrybucji większości odmian Linuksa. W dystrybucji Debian znajduje się on w katalogu tools. W dystrybucjach Red Hat i SUSE należy go szukać w katalogu dosutils.

W większości przypadków w wymienionych katalogach będzie się znajdował podkatalog o nazwie FIPS bądź FIPS20 z szeregiem plików, w tym z właściwym plikiem wykonywalnym programu: FIPS.EXE.

Przykładowa sesja programu FIPS

Przy każdym tego rodzaju drastycznym eksperymencie na dysku należy zadbać o wykonanie aktualnej kopii zapasowej danych. Zresztą archiwizacja danych to dobry pomysł przed każdą poważną ingerencją w system.

Załóżmy, że po wykonaniu defragmentacji partycja zawiera sporo wolnego miejsca. Procedurę jego odzyskania zaczniemy od przygotowania dyskietki rozruchowej DOS/Windows. Do jej utworzenia służy następujące polecenie wiersza poleceń systemu Windows:

FORMAT A: /

Przełącznik /S nakazuje przenieść na formatowaną dyskietkę pliki systemowe, co umożliwia start systemu z dyskietki. Przyda się też druga, zapasowa dyskietka startowa - po umieszczeniu jej w stacji dysków należy powtórzyć poprzednie polecenie. Ta druga dyskietka przyda się do przechowywania sektora rozruchowego. Wrócimy do tego za chwilę. Teraz na pierwszą dyskietkę skopiuj z płyty CD program FIPS.EXE i wymagane do jego działania pliki:

COPY D:\DOSUTILS\FIPS20\*.* A:

Pamiętaj, że dokładna ścieżka dostępu do plików programu FIPS może się różnić w poszczególnych dystrybucjach. Teraz należy zamknąć system Windows i uruchomić komputer ponownie, tym razem ze świeżo zapisanej dyskietki. Po zakończeniu rozruchu powinieneś mieć do dyspozycji znak zachęty systemu DOS. To tutaj dokonamy podziału partycji. Uruchom program FIPS:

FIPS

Program wyświetli tablicę partycji pokazującą ilość przydzielonego do nich miejsca i zapyta o numer partycji do podzielenia. Ponieważ zakładamy dostępność tylko jednej partycji, odpowiedź nie budzi wątpliwości. Po wpisaniu numeru partycji naciśnij klawisz Enter. FIPS wyświetli ostrzeżenie z pytaniem, czy wykonać kopię sektora rozruchowego na wypadek jakiegoś niepowodzenia. Warto odpowiedzieć klawiszem Y (Yes). Wykonanie kopii sektora rozruchowego wymaga zapisania drugiej, sformatowanej wcześniej, dyskietki. Umieść ją w stacji dysków, odpowiedz twierdząco (Y) na kolejne pytanie (Do you have a bootable floppy disk in drive A as described in documentation? - Czy w napędzie A: znajduje się sformatowana dyskietka startowa?) i naciśnij Enter.

FIPS ponownie wyświetli zawartość tablicy partycji. Korzystając z klawiszy kursora, można zmieniać rozmiar partycji. Każde naciśnięcie klawisza strzałki w prawo i strzałki w lewo zmienia wyświetlany rozmiar partycji. Po wyregulowaniu pożądanego rozmiaru należy nacisnąć Enter. FIPS poprosi o potwierdzenie zmian - wciąż możesz się wycofać. Jeśli wszystko jest w porządku, naciśnij klawisz C, a potem - w odpowiedzi na pytanie o gotowość do utrwalenia nowej tablicy partycji - klawisz Y.

Słowo o Windows XP

Narzędzia instalacyjne zawarte na płytach dystrybucji systemu Linux radzą sobie świetnie z wykrywaniem partycji systemów Windows 95, 98 i Me i potrafią skutecznie je „przycinać”, ale już nie każdy instalator radzi sobie z partycjami NTFS systemu Windows XP. Z dystrybucji omawianych w niniejszym rozdziale potrafią to SUSE 9.0 i Mandrake 10.0. Nie potrafi zaś tego Fedora Core.

Niestety, oznacza to niemożność skorzystania z programu FIPS i innych narzędzi instalacyjnych Linuksa. Pojawiają się tu dwie możliwości: nabycie programu o nazwie PartitionMagic (http://www.partitionmagic.com ), alternatywnego odpowiednika FIPS. To komercyjny, łatwy w obsłudze program z przyjaznym interfejsem użytkownika, pozwalający na modyfikowanie partycji „w locie” i radzący sobie również z partycjami NTFS, stosowanymi w systemach z rodziny Windows XP.

Druga możliwość polega na wykonaniu kopii zapasowej danych, sformatowaniu twardego dysku i ponownym zainstalowaniu na nim systemu Windows XP, tym razem jedynie na połowie (albo jeszcze mniejszej części) dysku. Zanim się na to zdecydujesz, zastanów się, czy na pewno uśmiecha Ci się konieczność ponownego instalowania Windows XP.

Jest też, rzecz jasna, trzecia możliwość: zainstalować system Linux, a o XP zapomnieć.

Po zakończeniu działania programu FIPS uruchom ponownie komputer. Jeśli chcesz sprawdzić, czy nie doszło do uszkodzenia części partycji z systemem Windows, spróbuj uruchomić system. Jeśli wszystko będzie w porządku, włóż do napędu CD-ROM płytę instalacyjną Linuksa, zamknij Windows i uruchom ponownie komputer.


Wpisy z blogów/ TOP 30dni

Pliki /etc/shadow, /etc/security/passwd i /etc/group - Dodawanie nowych użytkowników - cz.3 Fragmenty artykułów z książek wydawnictwa Helion.pl
41 osób twierdzi: warto przeczytać
Polecenia useradd i newusers - Dodawanie nowych użytkowników - cz.5 Fragmenty artykułów z książek wydawnictwa Helion.pl
39 osób twierdzi: warto przeczytać
Prosta kompilacja jądra jack
35 osób twierdzi: warto przeczytać
Linux for Woman Beings KDEFamily.pl
35 osób twierdzi: warto przeczytać
Wpisy z blogów więcej:

Wiadomości/ TOP 24godz.

Nowa wersja programu obsługi sprzedaży dla małych i średnich firm - Smabi Blog firmy Smabi
3 osoby twierdzą:: warto przeczytać
LinuxPro 2004 Blog firmy Software - Konferencje
4 osoby twierdzą:: warto przeczytać
Dostępna jest już wersja 1.2.2 programu Mała Księgowość Blog firmy Lefthand
3 osoby twierdzą:: warto przeczytać
Pierwsza edycja konferencji IT Underground 2004 Blog firmy Software - Konferencje
3 osoby twierdzą:: warto przeczytać
Internet.Con 2004  Największe spotkanie twórców i użytkowników technologii internetowych Blog firmy Software - Konferencje
3 osoby twierdzą:: warto przeczytać
Wiadomości więcej:

Linux dystrybucje/ TOP polecane

logo: Debian GNU/Linux Debian GNU/Linux
391 osób poleca, a 2 nie
logo: Linux Mint Linux Mint
282 osoby polecają, a 2 nie
logo: Xubuntu Xubuntu
204 osoby polecają, a 2 nie
logo: Ubuntu Ubuntu
193 osoby polecają, a 18 nie
logo: Slackware Linux Slackware Linux
166 osób poleca, a 2 nie
Linux dystrybucje więcej:
Facebook
Google+
W związku z wejściem w życie 25 maja 2018 roku nowego Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych znanym jako "RODO" pragniemy poinformować Cię,
w jaki sposób przetwarzane są dane osobowe pozostawiane przez Ciebie podczas korzystania z LinuxPortal.pl.
Zapoznaj się z Polityką prywatności.

Klikając „Zamknij”, zamykasz ten komunikat i wyrażasz zgodę na przetwarzanie tych danych, w tym w plikach cookies, przez LinuxPortal.pl sp. z o.o. w celu realizacji usług zgodnie z Regulaminem.
Zamknij »