Fragment (trzecia - ostatnia część) rozdziału nr 2 Konfiguracja doskonałego środowiska Linux z książki: Linux. Biblia. Ubuntu, Fedora, Debian i 15 innych dystrybucji.

Krok 3. Konfiguracja systemu

Istnieje wiele sposobów konfiguracji wyglądu i sposobu działania środowiska GNOME (to domyślne środowisko graficzne w Fedorze oraz wielu innych dystrybucjach Linuksa). Przed przystąpieniem do konfiguracji systemu warto wiedzieć, że zarówno dla Fedory, jak i innych dystrybucji systemu Linux dostępnych jest także kilka innych środowisk graficznych, których użycie można rozważyć.

Za pomocą okna Dodaj/usuń oprogramowanie można wybrać i zainstalować dowolne z wymienionych poniżej środowisk graficznych zamiast GNOME (jeżeli w systemie zainstalowano kilka środowisk graficznych, wyboru używanego w danej sesji można dokonać w trakcie logowania):

• KDE (http://www.kde.org) — to drugie ważne środowisko graficzne stosowane w systemach Linux;
• XFCE (http://www.xfce.org) — to znacznie bardziej efektywne, lżejsze środowisko graficzne, które będzie odpowiednim wyborem dla netbooków oraz starszych komputerów;
• Inne — można wybrać także inne, lżejsze środowiska graficzne, na przykład LXDE lub Sugar (to ostatnie jest używane w projekcie One Laptop Per Child, czyli laptop dla każdego dziecka).

Kiedy Czytelnik będzie chciał użyć środowiska graficznego innego niż GNOME, należy wybrać odpowiednie pakiety oprogramowania z grupy przedstawionej na powyższej liście. Więcej informacji na temat konfiguracji i używania tych środowisk graficznych znajdzie się w rozdziale 3.

Pełne środowisko graficzne można bardzo łatwo zainstalować z poziomu powłoki. W tym celu należy otworzyć okno narzędzia Terminal i uzyskać uprawnienia użytkownika root. Następnie trzeba wydać polecenie yum groupinstall nazwa_środowiska, zastępując nazwa_środowiska jedną z wymienionych pozycji: KDE, XFCE lub Sugar Desktop Environment.

Dokładne informacje na temat konfiguracji GNOME zostaną przedstawione w rozdziale 3. Poniżej wymieniono kilka zadań, które pozwalają na dostosowanie środowiska do własnych potrzeb i upodobań:

• Zmiana motywu — wybranie menu System/Preferencje/Wygląd powoduje wyświetlenie okna Preferencje wyglądu. Po kliknięciu karty Motyw można wybrać dowolny z przygotowanych motywów, natomiast naciśnięcie przycisku Dostosuj... pozwala na zmianę wyglądu elementów sterujących, kolorów, krawędzi okna, ikon i kursora. Jeżeli użytkownik chce uzyskać dostęp do setek bezpłatnych motywów, należy kliknąć łącze Więcej motywów online. Z witryny GNOME Art (http://art.gnome.org/themes) można pobrać wybrany motyw, a następnie zainstalować go za pomocą instalatora motywów.
• Zmiana tła pulpitu — karta Tło w oknie Preferencje wyglądu pozwala na zmianę tła pulpitu. Po przeciągnięciu i upuszczeniu na kartę Tło dowolnego obrazu staje się on automatycznie tłem pulpitu. Pierwszy obraz (lewy górny róg) oznacza brak obrazu jako tła pulpitu i zamiast tego pozwala na wybór koloru tła.
• Zmiana wygaszacza ekranu — wybranie menu System/Preferencje/Wygaszacz ekranu powoduje wyświetlenie listy dostępnych wygaszaczy ekranu. Po wybraniu wygaszacza i naciśnięciu przycisku Podgląd można sprawdzić sposób jego działania. Aby zainstalować większą liczbę wygaszaczy, należy wyświetlić okno Dodaj/usuń oprogramowanie i zainstalować pakiet, taki jak xscreensaver-extras lub xscreensaver-extras-gss. Zainstalowane w ten sposób pakiety pozwolą na wyłączenie wygaszacza ekranu GNOME i zamiast niego użycie wygaszacza ekranu X screen saver, który oferuje znacznie większy wybór wygaszaczy. Opcja Katalog zdjęć powoduje użycie wygaszacza ekranu w postaci pokazu zdjęć znajdujących się w katalogu Obrazy.
• Konfiguracja panelu aplikacji — górny panel trzeba kliknąć prawym klawiszem myszy i wybrać opcję Dodaj do panelu.... Dzięki temu do panelu można dodać aplikację, która następnie będzie uruchamiana za pomocą pojedynczego kliknięcia. Dodawana aplikacja może mieć ikonę dowolnej zainstalowanej aplikacji lub apletu specjalnego, na przykład programu Gnote służącego do tworzenia notatek bądź Monitora systemu, czyli programu pozwalającego na monitorowanie obciążenia systemu.
• Włączenie efektów pulpitu — wprawdzie efekty pulpitu nie będą dobrze działały w każdym środowisku, po ich włączeniu środowisko graficzne zostanie wzbogacone o kilka przyjemnych dla oka efektów. W celu włączenia efektów pulpitu należy wybrać menu System/Preferencje/Efekty pulpitu. Następnie można wybrać opcję Compiz i na przykład Windows Wobble lub Workspaces on Cube. Warto wypróbować kilka efektów, jak te pojawiające się po naciśnięciu klawiszy Alt+Tab (przełączanie między uruchomionymi aplikacjami) lub Ctrl+Alt+lewy przycisk myszy (rotacja obszarów roboczych na sześcianie). Więcej informacji na temat efektów pulpitu można znaleźć w rozdziale 3.

Informacje o innych funkcjach, które można dodać do środowiska graficznego, zostaną przedstawione w rozdziale 13.

Krok 4. Dodawanie aplikacji

Dodawanie aplikacji do systemu to operacja, w trakcie której można trochę zaszaleć. Dla Fedory dostępnych jest ponad 14 tysięcy pakietów oprogramowania. Wprawdzie użytkownik nie znajdzie wśród nich tych samych aplikacji, które są dostępne w systemach Windows lub Mac OS X, jednak każda kategoria na pewno oferuje pewne alternatywy dla tych aplikacji.

Po wyświetleniu okna Dodaj/usuń oprogramowanie można wyszukać żądaną aplikację i zapoznać się z opisem pakietu. Poniżej przedstawiono kilka kwestii, o których należy pamiętać podczas wyszukiwania pakietów do instalacji:

• Warto się upewnić, że ma się wystarczającą ilość wolnego miejsca do zainstalowania wybranych pakietów. Po kliknięciu menu Programy/Narzędzia systemowe/Analizator wykorzystania dysku na ekranie zostanie wyświetlone okno wymienionego narzędzia. Naciśnięcie przycisku Skanowanie systemu plików powoduje wyświetlenie ilości wolnego miejsca.
• Po wybraniu oprogramowania do instalacji oraz kliknięciu przycisku Zastosuj użytkownik zostanie poinformowany o ilości wolnego miejsca wymaganego do przeprowadzenia instalacji oraz liczbie wymaganych pakietów zależnych. Naciśnięcie przycisku Anuluj pozwala na anulowanie tej operacji.

Wybór aplikacji biurowych

Kiedy trzeba zastąpić pakiet Microsoft Office innym dostępnym w systemie Linux, większość użytkowników decyduje się na użycie pakietu OpenOffice.org. (W ostatnich wydaniach Linuksa pakiet OpenOffice.org jest zastępowany przez LibreOffice — przyp. tłum.) W wyszukiwarce okna Dodaj/usuń oprogramowanie należy wpisać openoffice.org i zobaczyć, jakie aplikacje są dostępne:

• Procesor tekstu — jako procesor tekstu należy wybrać OpenOffice.org Writer (wystarczy odnaleźć pakiet openoffice.org-writer). Aplikacja ta obsługuje wiele różnych formatów plików, łącznie z wieloma wersjami plików .doc (Microsoft Office).
• Arkusz kalkulacyjny — do pracy z arkuszami kalkulacyjnymi należy wybrać aplikację OpenOffice.org Calc (pakiet openoffice.org-calc). Oprócz obsługi wielu formatów open source aplikacja obsługuje również formaty Microsoft Excel (.xls i .xlt).
• Prezentacja — aplikacja OpenOffice.org Presentation (pakiet openoffice.org-impress) pozwala na tworzenie prezentacji zupełnie od początku bądź importowanie utworzonych w programie Microsoft PowerPoint. Z kolei za pomocą aplikacji OpenOffice.org Draw można tworzyć obrazy i zapisywać je na dysku.

Aplikacje pakietu OpenOffice.org zaliczają się do największych i są najczęściej używanymi w systemie Linux. Instalując pakiet OpenOffice.org, należy się liczyć z koniecznością pobrania kilkuset megabajtów danych instalacyjnych. Jak nietrudno zgadnąć, w przypadku wolnego połączenia z internetem pobieranie danych zajmie nieco czasu. Na rysunku 2.2 pokazano przykładowy dokument tekstowy wyświetlony w aplikacji Writer oraz arkusz kalkulacyjny w aplikacji Calc.

Rysunek 2.2. Praca z dokumentami tekstowymi, arkuszami kalkulacyjnymi oraz innymi za pomocą pakietu OpenOffice.org

Inne popularne programy biurowe to między innymi gnucash (do zarządzania finansami) oraz scribus (do komputerowego składu tekstu).

Po zainstalowaniu aplikacji biurowych można je uruchamiać za pomocą menu Programy/Biuro.

Użytkownicy dodają do systemu także oprogramowanie, które nie jest w pełni wolne, na przykład narzędzie do odczytu dokumentów w formacie Adobe PDF bądź odtwarzacz plików Flash. Jeżeli Czytelnik zdecyduje się na dodanie tego rodzaju oprogramowania (warto pamiętać, że nie ma takiej potrzeby, ponieważ istnieje oprogramowanie open source pozwalające na odczyt plików w wymienionych formatach), Adobe oferuje repozytorium, które można wykorzystać do instalacji tego oprogramowania. Poniżej przedstawiono kroki wymagane do włączenia repozytorium Adobe:

1. Pierwszym krokiem jest otworzenie okna narzędzia Terminal.
2. W terminalu należy wydać polecenie su, a następnie podać hasło użytkownika root.
3. Ostatni krok to wydanie poniższego polecenia (w pojedynczym wierszu, bez żadnych spacji w podanym adresie WWW):

​# rpm -Uvh http://linuxdownload.adobe.com/adobe-release/adobe/.../noarch.rpm

Poniżej wymieniono jeszcze inne pakiety, które Czytelnik może chcieć zainstalować z repozytorium Adobe:

# yum install AdobeReader_enu Instalacja przeglądarki plików w formatach PDF/PS
# yum install flash-plugin Instalacja wtyczki pozwalającej na odtwarzanie treści w formacie Adobe flash

Gry

Z projektem Fedora jest powiązana grupa SIG (ang. Special Interest Group) aktywnie zajmująca się między innymi grami, więc dla systemu Fedora dostępne są setki gier typu open source. Gama dostępnych gier jest naprawdę szeroka, począwszy od prostych gier planszowych i karcianych, a skończywszy na skomplikowanych symulacjach i grach FPS (ang. First-Person Shooter). Ponadto wiele gier komercyjnych (na przykład Enemy Territory, Medal of Honor, Eve Online) zostało wydanych jako public domain i przeniesionych do Linuksa.

W wyświetlonym oknie Dodaj/usuń oprogramowanie należy zaznaczyć kategorię Gry w lewej kolumnie. W prawej części okna zostaną wyświetlone gry, które można od razu zainstalować w Fedorze.

Proste gry planszowe i karciane są dostarczane wraz ze środowiskiem graficznym GNOME i KDE (to odpowiednio pakiety gnome-games i kdegames). Wspomniane gry mogą dostarczyć niezapomnianej rozrywki bez zabierania graczowi ogromnej ilości czasu i nie wymagają dużej ilości miejsca na dysku.

Po przeciwnej stronie spektrum mamy gry wymagające dużej ilości miejsca na dysku oraz pochłaniające graczowi wiele czasu. Użytkownik może więc spróbować zagrać w gry OpenArena (pakiet openarena), Doom (pakiety doom-shareware, prboom i freedoom) lub inne starsze gry typu FPS.

Temat gier będzie omówiony dokładniej w rozdziale 5.

Aplikacje multimedialne

Multimedia to obszar, na którym użytkownik znajdzie sporo oprogramowania niewolnego. Wprawdzie jest ono dostępne jako oprogramowanie typu open source, ale niektóre kodeki do odtwarzania plików MP3 oraz innych formatów audio i wideo wykorzystują pewne patenty. Innymi słowy, mogą się znaleźć firmy bądź indywidualne osoby oczekujące wnoszenia opłat za używanie tych kodeków, nawet jeśli nie przyczyniły się one do ich utworzenia.

Informacje dotyczące takich formatów oraz związane z tym kwestie prawne zostały poruszone w rozdziale 5., z którym warto się zapoznać przed instalacją oprogramowania multimedialnego w Linuksie. Poniżej wymieniono pewne aplikacje służące do odtwarzania filmów, muzyki oraz obróbki i przeglądania obrazów.

• Odtwarzacze wideo — do odtwarzania treści audio i wideo można wykorzystać między innymi takie aplikacje, jak totem, mplayer i xine. W rozdziale 5. zostaną przedstawione rozszerzenia multimedialne, których dodanie może się okazać konieczne, aby wymienione odtwarzacze były w pełni funkcjonalne. W szczególności warto zwrócić uwagę na rozszerzenia gstreamer. Niektóre będą wymagały uzyskania dostępu do repozytoriów RPM Fusion Nonfree. Ponadto we wcześniejszym podrozdziale „Aplikacje biurowe” przedstawiono informacje na temat włączenia repozytorium Adobe i dodania rozszerzenia Flash pozwalającego na odtwarzanie plików Flash w przeglądarce internetowej.
• Edytory i odtwarzacze audio — aplikacja Rhythmbox jest standardowo zainstalowana w systemie i zapewnia doskonały sposób zarządzania muzyką, podcastami i strumieniowaną treścią audio. Zainstalowana jest również aplikacja Sound Juicer służąca do odtwarzania muzyki z płyt CD i zrzucania zawartości muzycznych płyt CD na dysk. Amarok (pakiet amarok) to kolejna popularna aplikacja do odtwarzania muzyki i zarządzania nią. W celu przeprowadzania edycji audio warto rozważyć instalację Audacity (pakiet audacity). Do nagrywania płyt CD i DVD służy aplikacja Brasero, domyślnie znajdująca się w systemie. Pakiet k3b oferuje alternatywną aplikację do nagrywania oraz przygotowywania płyt CD i DVD.
• Edytory i przeglądarki obrazów — aplikacja GIMP (ang. GNU Image Manipulation Program) to najpopularniejsze narzędzie służące do obróbki obrazów cyfrowych. Z kolei program Shotwell domyślnie znajduje się w systemie i pozwala na zarządzanie obrazami i ich podstawową obróbkę. Alternatywnym menedżerem obrazów jest aplikacja o nazwie F-Spot.

Aplikacje internetowe

Po nawiązaniu połączenia z internetem dostępnych jest wiele aplikacji pozwalających na przeglądanie i używanie jego zasobów. Poniżej wymieniono kilka przykładów:

• Przeglądarki internetowe — aplikacja Firefox domyślnie znajduje się w Fedorze i jest najpopularniejszą przeglądarką internetową w systemach Linux. Konqueror to przeglądarka internetowa pochodząca z środowiska KDE, która również została dodana do GNOME. Pełny zestaw aplikacji internetowych (bazujących na przeglądarce Mozilla) można otrzymać po instalacji oprogramowania SeaMonkey.
• Klienty poczty — aplikacje Evolution (pakiet evolution) i Thunderbird (pakiet thunderbird) to najpopularniejsze graficzne klienty poczty w Linuksie. Jeżeli Czytelnik chce używać tekstowego klienta poczty, wówczas warto wypróbować program mutt (pakiet mutt).
• Aplikacje do transferu plików — przeglądarkę internetową Firefox można wykorzystać do pobierania plików z witryn WWW oraz serwerów FTP. W celu współdzielenia plików za pomocą protokołu BitTorrent należy użyć klienta Transmission, który również znajduje się w domyślnej instalacji systemu. Oddzielny klient FTP jest dostępny w systemie po zainstalowaniu pakietu, na przykład gftp.
• Komunikatory internetowe — aby otrzymać w systemie komunikatory internetowe, należy zainstalować pakiet pidgin lub empathy.

Oprócz wymienionych powyżej aplikacji dostępne są również inne, niebędące typu open source, które jednak można zainstalować w Fedorze. Wiele osób korzysta z aplikacji Skype pozwalającej między innymi na połączenia telefoniczne i przeprowadzanie konferencji wideo. Wprawdzie zaleca się używać oprogramowania open source, gdy tylko takie istnieją, jednak wielu użytkowników będzie chciało używać Skype’a w Fedorze. Poniżej przedstawiono sposób instalacji Skype’a w systemie Fedora:

1. Pierwszym krokiem jest otworzenie okna narzędzia Terminal.
2. W terminalu należy wydać polecenie su, a następnie podać hasło użytkownika root.
3. Za pomocą dowolnego edytora tekstów trzeba utworzyć plik repo dla Skype’a. Przykładowo można wydać polecenie gedit /etc/yum.repos.d/skype.repo, a następnie w pliku umieścić następujący tekst:
   

   [skype]
   name=Skype Repository
   baseurl=http://download.skype.com/linux/repos/fedora/updates/i586/
   gpgkey=http://www.skype.com/products/skype/linux/rpm-public-key.asc gpgcheck=0

4. Kolejny krok to instalacja oprogramowania Skype poprzez wydanie polecenia:
   # yum install Skype
5. Aby uruchomić aplikację Skype, należy kliknąć menu Programy/Internet/Skype.

Inne aplikacje

W rozdziale przedstawiono zaledwie wierzchołek góry lodowej aplikacji, które można zainstalować w systemie w celu rozbudowania możliwości oferowanych przez Fedorę. Teraz, gdy Czytelnik już wie, w jaki sposób wyszukiwać pakiety oprogramowania do instalacji, poniżej wymieniono kilka innych kategorii aplikacji, które mogą być interesujące dla niektórych użytkowników:

• Programowanie — jeżeli Czytelnik jest programistą, z pewnością zainteresuje go fakt, że kliknięcie kategorii Programowanie w lewej kolumnie okna Dodaj/usuń oprogramowanie spowoduje wyświetlenie setek pakietów oprogramowania przeznaczonego właśnie dla programistów.
• Narzędzia administracyjne — ta kategoria zawiera dużą ilość oprogramowania służącego do administracji dyskami, sieciami oraz innych zadań administracyjnych.
• Edukacja — istnieje możliwość instalacji oprogramowania edukacyjnego, na przykład programów do nauki przedmiotów, języków, poznawania kosmosu bądź geometrii. Pakiet childsplay dostarcza zestaw gier edukacyjnych dla małych dzieci.

Aplikacje interesujące użytkownika warto spróbować wyszukiwać poprzez użycie słów kluczowych. Czytelnik nie jest w stanie wypróbować wszystkich interesujących go aplikacji, wcześniej może po prostu zabraknąć miejsca na dysku.

Krok 5. Migracja z systemu Windows

Rozpoczęcie pracy z nowym systemem operacyjnym Linux oznacza konieczność przeniesienia danych użytkownika (dokumentów, plików muzycznych, wideo, zdjęć itd.) z dotychczas używanego systemu Windows lub Mac oraz instalacji aplikacji pozwalających na pracę z tymi danymi. We wcześniejszej części tego rozdziału Czytelnik poznał sposoby wyszukiwania aplikacji niezbędnych do codziennej pracy. Poza tym w bieżącej sekcji Czytelnik dowie się, jak:

• uzyskać dostęp do Linuksa lub przenieść do niego swoje dane z poprzednio używanego systemu;
• okazjonalnie uruchamiać aplikacje Windows w systemie Linux (o ile naprawdę zachodzi taka konieczność).

Przeniesienie plików z systemu Windows do Linuksa

Konkretny sposób przeniesienia plików muzycznych, zdjęć, dokumentów oraz innych plików z systemu Windows do Linuksa zależy od kilku czynników. Czy w chwili obecnej użytkownik używa obu systemów operacyjnych i dane znajdują się na dyskach lokalnych? Czy komputer jest podłączony do sieci i istnieje możliwość udostępnienia danych systemu Windows? Czy dane użytkownika znajdują się poza komputerem?

Poniżej przedstawiono kilka sugerowanych sposobów przeniesienia danych z systemu Windows do Linuksa.

Przeniesienie danych systemu Windows z dysku lokalnego

Jeżeli system Windows jest zainstalowany na innej partycji dysku twardego, warto spróbować zamontować tę partycję pod Linuksem, a następnie po prostu przekopiować dane. Oto sposób, w jaki można to zrobić w systemie Fedora:

1. Pierwszym krokiem jest otworzenie okna narzędzia Terminal.
2. W terminalu należy wydać polecenie su, a następnie podać hasło użytkownika root.
3. Kolejny krok to wydanie polecenia:
   # fdisk -l | grep -i ntfs
/dev/sda1 * 1 2618 21029053+ HPFS/NTFS
4. Jeżeli partycja jest oznaczona jako NTFS, wówczas prawdopodobnie będzie to partycja systemu Windows. W systemie plików Linuksa trzeba utworzyć punkt montowania, a następnie zamontować wspomnianą partycję. W przypadku przykładowej partycji /dev/sda1 przedstawionej w poprzednim punkcie można wydać następujące polecenia:
   # mkdir /mnt/windows
# mount /dev/sda1 /mnt/windows

Jeżeli w kroku 3. lub 4. nie pojawia się żadna partycja NTFS, wówczas ntfs należy zastąpić przez fat w celu wyszukania partycji FAT i VFAT. Następnie należy utworzyć inny punkt montowania i zamontować znalezione partycje.

Tradycyjnie zapis danych na partycji NTFS z poziomu Linuksa niesie ze sobą pewne ryzyko uszkodzenia danych. Natomiast odczyt danych z partycji NTFS jest, jak przedstawiono w rozdziale, całkiem stabilny i bezpieczny.

W celu skopiowania danych z zamontowanej partycji należy kliknąć prawym przyciskiem myszy ikonę Katalog domowy na pulpicie, a następnie wybrać opcję Otwórz. Używając przycisków, trzeba przejść do głównego systemu plików, a następnie wskazać partycje systemu Windows (/mnt/windows). W zamontowanej partycji należy wyszukać katalogi, które mają zostać przekopiowane z systemu Windows do Linuksa. Przed rozpoczęciem kopiowania (przeciągnięcie katalogu i jego upuszczenie na pulpicie) trzeba sprawdzić wielkość kopiowanego katalogu i ilość wolnego miejsca na dysku docelowym.

Kopiowanie danych systemu Windows za pomocą sieci

System Linux ma możliwość uzyskania dostępu do udziałów Windows. Jeżeli dane przeznaczone do przeniesienia znajdują się w udziale Windows dostępnym w sieci, w Linuksie należy wybrać menu Miejsca/Połącz z serwerem.... W wyświetlonym oknie dialogowym trzeba wybrać opcję Udział Windows i podać nazwę serwera, udziału oraz użytkownika. Następnie wystarczy nacisnąć przycisk Połącz. Na ekranie może zostać wyświetlone okno dialogowe, w którym trzeba będzie podać hasło dostępu do udziału Windows.

Alternatywnym podejściem jest podanie jedynie nazwy serwera i wybór dostępnego udziału. Następnie trzeba będzie podać nazwę użytkownika i hasło.

Jeżeli wszystko przebiegnie bez problemów, na ekranie zostanie wyświetlone okno przedstawiające wybrany udział. Teraz pozostaje już kopiowanie plików poprzez ich przeciąganie i upuszczanie w miejscu docelowym.

Umieszczanie danych na nośnikach wymiennych

Wymienne nośniki danych o dużej pojemności są obecnie na tyle tanie, że można je wykorzystać do przenoszenia ogromnej ilości danych między systemami bez konieczności korzystania z sieci. Dane można więc nagrać na płycie CD lub DVD bądź po prostu skopiować na napęd pendrive USB w systemie Windows.

Omawiany w rozdziale system Fedora ma możliwość odczytu danych umieszczonych na napędach pendrive USB sformatowanych jako NTFS lub FAT. Po podłączeniu napędu do komputera działającego pod kontrolą systemu Fedora zostanie uruchomiony menedżer plików, a użytkownik może rozpocząć kopiowanie plików do systemu lokalnego.

Uruchamianie aplikacji systemu Windows w Linuksie

Wprawdzie dostępne w Linuksie aplikacje mogą zastąpić większość używanych dotąd przez użytkownika aplikacji Windows, nadal może wystąpić sytuacja, gdy okaże się konieczne uruchomienie konkretnej aplikacji Windows. Na szczęście istnieje kilka sposobów uruchamiania aplikacji systemu Windows w Linuksie.

Poniżej wymieniono kilka sposobów:

• WINE — aplikacja dostępna po zainstalowaniu pakietu wine (WINE to akronim WINE is not an Emulator, czyli WINE nie jest emulatorem). Za pomocą WINE można zainstalować wiele programów systemu Windows, a następnie uruchomić je w Linuksie.
• Wirtualizacja — dzięki narzędziom wirtualizacji użytkownik otrzymuje możliwość instalacji i uruchomienia całego systemu Windows w Linuksie (zakładając oczywiście, że używany sprzęt komputerowy na to pozwala). W Fedorze warto zainstalować pakiet virt-manager, a następnie uruchomić aplikację Virtual Machine Manager w celu instalacji wirtualnego systemu Windows i zarządzania nim. VirtualBox to kolejna aplikacja pozwalająca na użycie wirtualizacji w Linuksie.

Warto pamiętać o potencjalnym ryzyku związanym z uruchamianiem aplikacji systemu Windows w Linuksie. O ile to możliwe, należy używać rodzimych aplikacji open source Linuksa.

Podsumowanie

Domyślne środowisko systemu Linux może nie zawierać wszystkiego, co będzie wymagane przez użytkownika. Jednak dzięki przeprowadzeniu procedur przedstawionych w rozdziale Czytelnik poznał sposoby wyszukiwania niezbędnych aplikacji, a także bezproblemowego przenoszenia danych ze starego systemu operacyjnego do Linuksa.

Wprawdzie w tym rozdziale jako przykład konfiguracji środowiska Linux posłużyła dystrybucja Fedora, jednak większość przedstawionych informacji można wykorzystać również w innych systemach Linux. Kiedy tylko istnieje taka możliwość, zaleca się korzystanie z alternatyw open source dla używanych wcześniej aplikacji Windows. Gdy jednak zachodzi potrzeba użycia określonej aplikacji systemu Windows, poszczególne programy można instalować za pomocą WINE. Natomiast instalacja pełnego systemu Windows jest możliwa dzięki wirtualizacji.

Pierwsza część:
Pierwsze kroki w systemie Linux
http://www.linuxportal.pl/artykuly/pierwsze-kroki-/.../x-id107845

Druga cześć:
Pierwsze kroki w systemie Linux - cz.2 - na podstawie dystrybucji Fedora
http://www.linuxportal.pl/artykuly/pierwsze-kroki-/.../a-id108658